Μετάβαση στο περιεχόμενο

Χλωδοβίκος Α΄

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Χλωδοβίκος
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Chlodovechus (Λατινικά)
Γέννηση466 (περίπου)[1][2][3]
Θάνατος27  Νοεμβρίου 511[4]
Παρίσι[5][6]
Τόπος ταφήςAbbey of St Genevieve[7]
Χώρα πολιτογράφησηςΦραγκία
ΘρησκείαΓερμανικός παγανισμός (έως 496)
Χριστιανισμός (από 496)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης[4]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΚλοτίλδη (493–511)[4]
Φράγκισσα πριγκίπισσα
ΤέκναΘευδέριχος Α´[8]
Ινγκομήρ[9]
Χλωδόμηρος[10]
Χιλδεβέρτος Α´[11]
Χλωτάριος Α´[12][13]
Κλοτίλδη (απεβ. το 531)[14]
ΓονείςΧιλδέριχος Α´[4] και Μπασίνα της Θουριγγίας[4]
ΑδέλφιαΑυδοφλέδα[4]
Λανθίλδη[15]
Aboflede[16]
ΟικογένειαΜεροβίγγειοι[4]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΒασιλέας των Φράγκων (481–511)
Ύπατος στην αρχαία Ρώμη
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Χλωδοβίκος Α΄ ή Κλόβις Α΄ (λατινικά: Chlodovechus I, γαλλικά: Clovis I, φράγκικα: *Hlodowig, περί το 466 - 27 Νοεμβρίου 511 ή 513) ήταν ο πρώτος Βασιλιάς των Φράγκων (481 - 511), ένωσε όλες τις Φραγκικές φυλές και μεταβίβασε την εξουσία στους κληρονόμους του, θεωρείται ο ιδρυτής των Μεροβίγγειων που κυβέρνησαν το Φραγκικό βασίλειο τους επόμενους δύο αιώνες.[17][18] Ο Χλωδοβίκος Α΄ ήταν γιος του Χιλδερίχου Α΄ που διαδέχθηκε σε ηλικία 15 ετών (481) και της Μπασίνα της Θουριγγίας, ο παππούς του Μεροβαίος έδωσε το όνομα στη δυναστεία. Νίκησε την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπό τον Συάγριο στη Μάχη του Σουασόν τον τελευταίο Ρωμαίο διοικητή της Γαλατίας (486), κυβέρνησε μέχρι τον θάνατό του ολόκληρη την περιοχή από την Ολλανδία μέχρι τη Βελγική Γαλατία. Κατέκτησε και άλλα μικρότερα Φραγκικά βασίλεια στα βορειοανατολικά, τους Αλαμανούς στα ανατολικά και το Βασίλειο των Βησιγότθων στα νότια. Ο Χλωδοβίκος Α΄ παρέμεινε σημαντική προσωπικότητα στην Γαλλική ιστορία σαν "ο πρώτος βασιλιάς στην περιοχή που σήμερα ονομάζουμε Γαλλία".

Ο Χλωδοβίκος ήταν ο πρώτος βασιλιάς που ένωσε τους Φράγκους και προσχώρησε στον Tριαδικό Χριστιανισμό σε αντίθεση με τους περισσότερους Γερμανικούς λαούς που ακολουθούσαν τον Αρειανισμό. Με αυτόν τον τρόπο κέρδισε τη συμπάθεια των Γάλλο-Ρωμαίων υπηκόων του.[19] Το 493 νυμφεύτηκε την πριγκίπισσα της Βουργουνδίας Κλοτίλδη η οποία ήταν χριστιανή, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μεταστροφή του Χλωδοβίκου στον χριστιανισμό (496) και αγιοποιήθηκε τόσο από την Καθολική Εκκλησία όσο και από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Χλωδοβίκος βαπτίστηκε Χριστιανός τα Χριστούγεννα του 508 από τον επίσκοπο της Ρενς με την υποστήριξη της Ρώμης, έβαλε τα θεμέλια για την ανάδειξη του Φραγκικού κράτους σε Ευρωπαϊκή δύναμη.[20] Η μεταστροφή του Χλωδοβίκου στον χριστιανισμό ενοποίησε όλους τους Φραγκικούς λαούς που ζούσαν στην περιοχή που σήμερα ορίζεται ως Γαλλία, Γερμανία και Βέλγιο σε μια μεγάλη αυτοκρατορία, την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο Καρλομάγνος θα στεφτεί ο πρώτος αυτοκράτορας τρεις αιώνες αργότερα από τον επίσκοπο της Ρώμης (800), θα ακολουθήσει στα μέσα του 10ου αιώνα ο Όθων Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Όνομα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το όνομα του Κλόβις προέρχεται από το συνθετικό "Κλο" δηλαδή "φήμη" και το "βις" που σημαίνει αντίστοιχα "συμπλοκή" ή "μάχη", μεταφράζεται συνολικά ως "θρίαμβος σε μάχη", από αυτό προέρχεται το Γαλλικό "Λουδοβίκος" με το οποίο ανέβηκαν στον θρόνο 18 βασιλείς. Στην Ολλανδική γλώσσα που έχει τη μεγαλύτερη συγγένεια με τα Φραγκικά το όνομα μεταφράζεται ως "Λόντβικ".[21] Στη Γερμανική γλώσσα το όνομα γίνεται "Λούντβιχ", στην Ισπανική γλώσσα "Λουί", στην Ιταλική γλώσσα "Λουίτζι" και στην Αγγλική γλώσσα Λιούις.

Η άνοδος της οικογένειας του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κλόβις Α΄ στη διάρκεια της μάχης του Τολμπιάκ υποσχέθηκε να εγκαταλείψει τον παγανισμό και να ασπαστεί τον θεό της συζύγου του αν κέρδιζε τους Αλαμαννούς, ο Γρηγόριος Τουρώνης καταγράφει τη μάχη τον 15ο χρόνο της βασιλείας του (496). Τον 5ο αιώνα υπήρχαν στην περιοχή αμέτρητα Φραγκικά κρατίδια. Οι Σάλιοι ήταν οι πρώτοι Φράγκοι που εγκαταστάθηκαν στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αρχικά στο Δέλτα του Μεύση, αργότερα επεκτάθηκαν στην Βόρεια Βραβάντη, την Αμβέρσα και τη Λιμβουργία στις Κάτω Χώρες. Αργότερα κατέκτησαν τη Βελγική Γαλατία που ήταν η βορινότερη Ρωμαϊκή επαρχία ελέγχοντας τον δρόμο ανάμεσα στη Βουλώνη και την Κολωνία. Ο Κλόβις Α΄ με έδρα την περιοχή αυτή επεκτάθηκε δυτικότερα, κατέκτησε το Τουρναί, το Αρτουά και το Καμπραί ελέγχοντας μία περιοχή που έφτανε μέχρι τον ποταμό Σομ.

Ο προπάππους του Κλόβις Κλοντιόνε καταγράφεται σαν ο πρώτος βασιλιάς των Φράγκων που πολέμησε με στρατό στη βόρεια Γαλατία. Ο πατέρας του Χιλδέριχος Α΄ συμμάχησε με τον Ρωμαίο στρατηγό στην Γαλατία Αιγίδιο και νίκησε τους Βησιγότθους στην Ορλεάνη, πέθανε (481) και τον διαδέχθηκε ο Κλόβις σε ηλικία 15 ετών. Πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι ο Χιλδέριχος και ο Κλόβις ήταν Ρωμαίοι στρατιωτικοί αρχηγοί στη Βελγική Γαλατία υπό τις διαταγές του ανώτατου Ρωμαίου στρατηγού.[22] Οι Φράγκοι του Τουρναί με τη βοήθεια του Αιγίδιου κατέκτησαν σταδιακά όλες τις γειτονικές περιοχές.[23] Όταν πέθανε ο Φλάβιος Αέτιος (454) η αυτοκρατορική εξουσία στην περιοχή έπεσε κατακόρυφα, οι Βουργουνδοί και οι Βησιγότθοι δημιούργησαν ανεξάρτητα βασίλεια. Στο τμήμα της Γαλατίας που παρέμεινε σε Ρωμαϊκό έλεγχο δημιουργήθηκε ανεξάρτητο βασίλειο με τον γιο του Αιγίδιου Συάγριο.[24]

Μάχη του Σουασόν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η βάπτιση του Κλόβις Α΄ σε άγαλμα από ελεφαντόδοντο (περί το 870).

Ο θάνατος του κυβερνήτη του Τουρναί καταγράφεται το 481, τον διαδέχθηκε ο 16χρονος γιος του Κλόβις, ο στρατός του δεν απαριθμούσε περισσότερους από 500 άνδρες. Το 486 ο Κλόβις Α΄ ξεκίνησε τις προσπάθειες να επεκτείνει το βασίλειό του, συμμάχησε με τον κυβερνήτη του Καμπραί και άλλον έναν Φράγκο ηγεμόνα τον Χάλαρικ.[25] Οι τρεις Γαλάτες αρχηγοί βάδισαν εναντίον του Γαλατό-Ρωμαϊκού στρατού στη Σουασόν, λίγο πριν τη μάχη ο Χάλαρικ αποστάτησε και αρνήθηκε να πολεμήσει.[26] Οι Φράγκοι συνέτριψαν τους Ρωμαίους στη "μάχη του Σουασόν" (486) παρά την αποστασία, ο Συάγριος δραπέτευσε στην αυλή του Αλάρικ Β΄.[25] Η νίκη αυτή διέλυσε την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η εξουσία της περιορίστηκε μονάχα στην Ιταλία.[27] Μετά τη μάχη ο Κλόβις συνέλαβε τον προδότη Χάλαρικ και τον φυλάκισε μαζί με το γιο του.[26] Ο Κλόβις Α΄ δεν είχε την υποστήριξη του Γαλατικού κλήρου και λεηλάτησε όλες τις εκκλησίες στην Ρωμαϊκή επικράτεια, ο επίσκοπος της Ρενς του ζήτησε να επιστρέψει τα κλεμμένα και ο νεαρός βασιλιάς που ήθελε καλές σχέσεις με τον κλήρο ανταποκρίθηκε θετικά.[28] Παρά την πανίσχυρη θέση του πολλές Ρωμαϊκές πόλεις αρνήθηκαν την υποταγή, η Βερντέν καταλήφθηκε μετά από σύντομη πολιορκία ενώ το Παρίσι αντιστάθηκε σκληρά πολλά χρόνια, ίσως πέντε.[25] Ο Κλόβις Α΄ μετέφερε την πρωτεύουσά του στο Παρίσι και ίδρυσε ένα αβαείο αφιερωμένο στους Αγίους Πέτρο και Παύλο στην νότια όχθη του Σηκουάνα. Ο Κλόβις αναγνώρισε σύντομα ότι χωρίς τη βοήθεια της εκκλησίας δεν μπορούσε να εδραιώσει την εξουσία του γι' αυτό αναζήτησε μια χριστιανή σύζυγο.[28] Ενσωμάτωσε πολλούς άνδρες του Συάγριου στον στρατό του, το Ρωμαϊκό βασίλειο πέρασε ολόκληρο στον έλεγχο του τη χρονιά που μετακίνησε μερικούς Θουρήγγιους στα σύνορα με το Βασίλειο των Βουργουνδών.[29]

Αλαμαννοί, Βουργουνδοί και Αρμορική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι κατακτήσεις του Κλόβις Α΄.

Ο Κλόβις Α΄ συμμάχησε με τους Οστρογότθους όταν ο Θεοδώριχος ο Μέγας παντρεύτηκε την αδελφή του Αυδοφλέδα. Την ίδια χρονιά ο Χιλπέριχος Β΄ της Βουργουνδίας δολοφονήθηκε από τον αδελφό του Γουνδοβάδος, στην Βουργουνδία ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος. Ο Γουνδοβάδος προσπάθησε να πνίξει την ανεψιά του Χρόνα που αποσύρθηκε σε μοναστήρι, η αδελφή της Κλοτίλδη δραπέτευσε στην αυλή του θείου της Γοδεγίσελου, αδελφού του Χιλπέριχου Β΄ και του Γουνδοβάδος. Ο Γοδεγίσελος συμμάχησε με τον Κλόβις για να αντιμετωπίσει τον αδελφό του, του πρόσφερε για γάμο την ανεψιά του Κλοτίλδη.[30] Οι Αλαμανοί έκαναν μεγάλη επίθεση (496), στο πλευρό τους ήταν μερικοί Σάλιοι και Ριπουάριοι Φράγκοι, οι στρατοί τους συναντήθηκαν με τον Κλόβις Α΄ στο ισχυρό κάστρο του Τολμπιάκ. Στη διάρκεια της μάχης οι Φράγκοι είχαν βαριές απώλειες, ο Κλόβις Α΄ υποσχέθηκε απελπισμένος να ασπαστεί τη θρησκεία της συζύγου του αν κατορθώσει να νικήσει τους Αλαμαννούς.[31] Με τη βοήθεια των Ριπουάριων Φράγκων μπόρεσε αμέσως μετά να ανατρέψει την κατάσταση και να βγει αυτός ο μεγάλος νικητής στη "μάχη του Τολμπιάκ" (496). Ο Κλόβις Α΄ αμέσως μετά έγινε χριστιανός όπως υποσχέθηκε και ανάγκασε τους αιχμαλώτους του, τον αποστάτη Χάλαρικ και τον γιο του να αποσυρθούν σε μοναστήρι.[26]

Οι σχέσεις των δύο Βουργούνδιων αδελφών χειροτέρεψαν τόσο πολύ που ξέσπασε σύντομα εμφύλιος πόλεμος (500), ο Γοδεγίσελος ζήτησε τη βοήθεια του Κλόβις, υποσχέθηκε στον σύζυγο της ανεψιάς του πολλά εδάφη και όρκο υποτέλειας. Ο Γουνδοβάδος κινήθηκε να τους αντιμετωπίσει, οι δύο στρατοί συναντήθηκαν στην Ντιζόν ο Κλόβις και ο Γοδεγίσελος νίκησαν αλλά ο Γουνδοβάδος δραπέτευσε στην Αβινιόν. Ο Κλόβις Α΄ τον ακολούθησε και τον πολιόρκησε, μετά από λίγους μήνες ο Γουνδοβάδος αναγκάστηκε να παραδοθεί και να δώσει όρκο υποτέλειας στον Φράγκο βασιλιά.[32] Ο Κλόβις προχώρησε σε συνεχείς επιθέσεις στην Αρμορική (501, 502, 503) αλλά δεν μπόρεσε να την καταλάβει με τον στρατό του και αποφάσισε να ακολουθήσει διπλωματικά μέσα. Η διπλωματία αποδείχτηκε πιο αποτελεσματική επειδή οι κάτοικοι της Αρμορικής μισούσαν τους Αρειανούς Βησιγότθους, η Αρμορική ενσωματώθηκε στο Φραγκικό βασίλειο.[33]

Υποταγή των Βησιγότθων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η διανομή του Φραγκικού βασιλείου ανάμεσα στους γιους του Κλόβις Α΄ υπό την προεδρία της μητέρας τους Κλοτίλδης (Δημοτική Βιβλιοθήκη της Τουλούζης).

Ο Κλόβις Α΄ πείστηκε από τους μεγιστάνες του βασιλείου του να επιτεθεί στους Βησιγότθους (507).[21] Ο βασιλιάς τους Αλαρίκ Β΄ είχε φιλικές σχέσεις με τον Κλόβις, του έστειλε την κεφαλή του Συάγριου σε ένα ασημένιο πιάτο (486).[25] Παρόλαυτα αποφάσισε να τους επιτεθεί όταν οι Καθολικοί του βασιλείου ήταν έντονα δυσαρεστημένοι με τον Αλαρίκ και ζήτησαν τη βοήθειά του.[34] Ο Κλόβις Α΄ ήθελε να εξασφαλίσει την πίστη των Καθολικών γι' αυτό διέταξε τους στρατιώτες του να μην προχωρήσουν σε λεηλασία, τους δήλωσε ρητά ότι η εκστρατεία ήταν απελευθέρωση και όχι κατάκτηση.[35] Με την βοήθεια της Αρμονικής νίκησε το Βησιγοτθικό βασίλειο της Τουλούζης στη Μάχη του Βουγιέ (507), η Ακουιτανία προσαρτήθηκε στο Φραγκικό βασίλειο και ο Αλαρίκ Β΄ πέθανε από τη λύπη του. Ο Γρηγόριος Τουρώνης γράφει ότι ο αυτοκράτορας Αναστάσιος Α΄ ο Δίκορος παραχώρησε στον Κλόβις τον τίτλο του "Προξένου", η παραχώρηση είναι βέβαιη αν και το όνομα του Κλόβις δεν καταγράφεται σε κατάλογο. Μετά το Βουγιέ ο Κλόβις άκουσε ότι ο Χάλαρικ σχεδίαζε να δραπετεύσει και τον δολοφόνησε.[26] Την ίδια χρονιά (507) ο Κλόβις Α΄ έπεισε τον πρίγκιπα Χλωδόμηρο να σκοτώσει τον πατέρα του πράξη που του έδωσε το προσωνύμιο, ο Κλόβις ωστόσο πρόδωσε τον Χλωδόμηρο στη συνέχεια και ξυλοκόπησε τους απεσταλμένους του.[36] Ο Κλόβις Α΄ επισκέφτηκε να βοηθήσει τον παλιό του σύμμαχο Ραγκανάρ του Καμπραί επειδή πολλοί παγανιστές υπήκοοι του είχαν επαναστατήσει εναντίον του μετά τη μεταστροφή του στον χριστιανισμό (509). Ο Ραγκανάρ ωστόσο του απαγόρευσε την είσοδο και ο βασιλιάς αναγκάστηκε να επέμβει στρατιωτικά, ο Ραγκανάρ συνελήφθη όταν ο Κλόβις δωροδόκησε τους οπαδούς του και εκτελέστηκε μαζί με τον αδελφό του Ρίτσαρ.[37]

Το τέλος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κλόβις Α΄ συγκάλεσε λίγο πριν από τον θάνατο του Σύνοδο στην Ορλεάνη προκειμένου να δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς ανάμεσα στην εκκλησία και το Στέμμα, ήταν το "Πρώτο Συμβούλιο της Ορλεάνης" στο οποίο συμμετείχαν 33 επίσκοποι. Το Συμβούλιο καθόρισε τα ατομικά δικαιώματα και υποχρεώσεις σχετικά με την εκκλησία σε 31 βαθμούς, η εφαρμογή έγινε ισότιμα ανάμεσα σε Φράγκους και Ρωμαίους. Οι ιστορικοί καταγράφουν τον θάνατό του επίσημα στις 27 Νοεμβρίου 511, η Βίβλος των Ποντιφήκων τον αναφέρει ωστόσο αργότερα ζωντανό (513) οπότε η πραγματική ημερομηνία του θανάτου του είναι αβέβαιη.[38] Τα λείψανα του μεταφέρθηκαν στο αβαείο της Αγίας Γενοβέφας στο Παρίσι, τον 18ο αιώνα μεταφέρθηκαν στην Βασιλική Σαιν-Ντενί. Το βασίλειο του μοιράστηκε ανάμεσα στους τέσσερις γιους του Θευδέριχο, Χλωδόμηρο, Χιλδεβέρτο και Χλωτάριο. Η διαίρεση αυτή δημιούργησε νέες πολιτικές οντότητες όπως τα βασίλεια του Ρεμς, της Ορλεάνης, του Παρισιού και του Σουασόν που θα διατηρηθούν μέχρι το τέλος της δυναστείας των Μεροβιγγείων (751). Ο Καρλομάγνος και η δυναστεία του θα συνεχίσουν αργότερα την ίδια τακτική με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν ανατολικά και δυτικά βασιλικά κέντρα, οι πολιτικές οντότητες θα είναι το Βασίλειο της Γαλλίας, τα αμέτρητα Γερμανικά κράτη, η Βουργουνδία και η Λοθαριγγία.

Βάπτιση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Χλωδοβίκος Α΄ βασιλιάς της Γαλλίας από τον François-Louis Dejuinne (1786–1844)

Ο Κλόβις Α΄ ήταν παγανιστής αλλά οι Φράγκοι υπήκοοι του ήταν Αρειανιστές, η αίρεση του Αρείου πίστευε ότι ο Ιησούς δεν ήταν πραγματικός θεός αλλά δημιούργημα του πατέρα του. Η Πρώτη Σύνοδος της Νίκαιας (325) καταδίκασε τον Αρειανισμό σαν Αίρεση, έρχεται σε αντίθεση με την Καθολική θρησκεία που πιστεύει ότι ο Πατήρ Θεός, ο Ιησούς Χριστός και το Άγιο Πνεύμα είναι το ίδιο πρόσωπο σε τρεις όψεις. Ο επίσκοπος Ουλφίλας που εκχριστιάνισε τους Γότθους τον 4ο αιώνα μ.χ. τους οδήγησε στον Αρειανισμό, την εποχή του Κλόβις Α΄ η συντριπτική πλειοψηφία των Γαλατών χριστιανών ήταν Αρειανιστές, οι Καθολικοί ήταν μειοψηφία.[39] Η σύζυγος του Κλόβις Κλοτίλδη ήταν ωστόσο Καθολική παρά το γεγονός ότι στην αυλή της βρισκόταν ανάμεσα σε Αρειανιστές, προσπαθούσε να πείσει τον Κλόβι να βαπτιστεί Καθολικός αλλά εκείνος αρνήθηκε επίμονα. Η Κλοτίλδη βάπτισε τον πρώτο τους γιο Καθολικό χωρίς να το γνωρίζει ο Κλόβις αλλά εκείνος πέθανε αμέσως μετά, το ίδιο συνέβη και με τον δεύτερο γιο.[40] Ο Κλόβις Α΄ αυτά αποφάσισε να βαπτιστεί ο ίδιος στην Καθολική Εκκλησία μετά τη νίκη του επί των Αλαμανών στη "μάχη του Τολμπιάκ" (496 ή 506 ή 508).[41][42] Η βάπτισή του έγινε σε μία μικρή εκκλησία που βρισκόταν στα περίχωρα του γειτονικού αβαείου του Αγίου Ρεμίγιου στην Ρενς, ένα άγαλμα που περιγράφει τη βάπτισή του από τον Άγιο Ρεμίγιο βρίσκεται εκεί και διατηρείται μέχρι σήμερα. Ο Γρηγόριος του Τουρ περιγράφει με λεπτομέρεια τα γεγονότα σχετικά με τη βάπτιση του Κλόβις αρκετά χρόνια αργότερα τον 6ο αιώνα.

Η βάπτιση του Φράγκου βασιλιά σαν Καθολικού ήταν κοσμοϊστορικό γεγονός για την ιστορία της Δυτικής και της Κεντρικής Ευρώπης καθώς ο Κλόβις Α΄ είχε υπό την εξουσία του όλους τους Γαλάτες. Η Καθολική Εκκλησία πρόσφερε σημαντικά πλεονεκτήματα στον Κλόβις που διακρίθηκε από τους υπόλοιπους ηγεμόνες της Δυτικής Ευρώπης. Η μεταστροφή του στην Καθολική μορφή του χριστιανισμού τον βοήθησε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα υπόλοιπα Γερμανικά κρατίδια όπως τους Βησιγότθους και τους Βανδάλους οι οποίοι από παγανιστές είχαν γίνει Αρειανοί. Η Γαλατό-Ρωμαϊκή αριστοκρατία που ήταν Καθολική τον βοήθησε στην εκστρατεία του εναντίον των Βησιγότθων που πέτυχε μεγάλη νίκη (507), το μεγαλύτερο τμήμα του λαού αυτού μεταστράφηκε στον Καθολικισμό.[43] Ο Μπέρναρντ Μπάκραχ (γεν. το 1939) από την άλλη πλευρά γράφει ότι η μεταστροφή του από τον παγανισμό των Φράγκων τον αποξένωσε πολλά χρόνια από τους υπόλοιπους Φράγκους βασιλείς υποβαθμίζοντας τη θέση του. Ο Άγιος Γρηγόριος του Τουρ καταγράφει τα ονόματα των αρχαίων Γερμανικών θεοτήτων στις οποίες πίστευε ο Κλόβις μέχρι το 496, πολλοί σχετίζονταν με άλλους μεγάλους Ρωμαίους θεούς όπως ο Γιούπιτερ και ο Μερκούριους.[44] Ο Ουίλιαμ Ντέιλι τονίζει με μεγαλύτερη σαφήνεια την βαρβαρική και παγανιστική καταγωγή του Κλόβις, αγνοεί τον Γρηγόριο του Τουρ και στηρίζεται σε σύγχρονες πηγές όπως ένα "Βίτα" της Αγίας Γενοβέφας (419 - 512) και γράμματα από επισκόπους και τον Θεοδώριχο που αφορούσαν τον Κλόβις.[45] Ο Κλόβις Α΄ και η σύζυγος του Κλοτίλδη τάφηκαν στο "Αβαείο της Αγίας Γενοβέφας" στο Παρίσι, το αρχικό του όνομα ήταν Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων.[46]

Θρύλοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο τάφος του Κλόβις Α΄ στην Βασιλική Σαιν-Ντενί.

Με τον Κλόβις ξεκίνησε η κωδικοποίηση των Σαλικών νόμων με τη συμβολή Γαλατό-Ρωμαίων ευγενών που μετέφεραν την Ρωμαϊκή παράδοση, νόμους και θρησκεία στους Φράγκους. Ο Ρωμαϊκός νόμος περιγράφει όλα τα αδικήματα και τα πρόστιμα που σχετίζονταν με αυτά.[47] Το Φραγκικό βασίλειο που δημιούργησε ο Κλόβις περιείχε ολόκληρη τη Γαλατία και τμήματα της Γερμανίας, διατηρήθηκε με τους απογόνους του πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του, για τον Γαλλικό λαό είναι ο ιδρυτής της χώρας του.[48] Η διαίρεση του κράτους ανάμεσα στους γιους του δεν ήταν τόσο εθνική όσο γεωγραφική με στόχο τη συλλογή εσόδων, δημιούργησε πολλά προβλήματα στους απογόνους του, θα επαναλάβουν την πρακτική του με τελικό αποτέλεσμα την πτώση της δυναστείας. Οι απόγονοί του ζούσαν άσωτη ζωή και οι περισσότεροι πέθαιναν αιφνίδια σε πολύ μικρές ηλικίες. Ο Κλόβις Α΄ προσπάθησε να εξασφαλίσει για τους απογόνους του την στήριξη του λαού και της εκκλησίας, όταν γινόταν εξέγερση των μεγιστάνων εναντίον του βασιλιά η Αγία Έδρα υποστήριζε τον βασιλιά. Με τη μεταστροφή του στον Καθολικισμό ο πάπας έγινε σύμμαχος και προστάτης ολόκληρου του λαού του που ήταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία Καθολικοί.

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νυμφεύτηκε σε πρώτο γάμο μία πριγκίπισσα άγνωστου ονόματος, με την οποία απέκτησεː

  • Ινγκομίρ.
  • Θευδέριχος Α΄ π. 487-533/4, βασιλιάς της Αυστρασίας (ή Μετς ή Ρενς).

Νυμφεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Κλοτίλδη, κόρη του βασιλιά των Γότθων Αθανάρικ και μαζί της απέκτησεː

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118675958. Ανακτήθηκε στις 16  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 Athenaeum. 4137. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 Autoritats UB. a1183741.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 4,8 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 53-56. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  5. ↑ fabpedigree.com/s076/f000133.htm.
  6. ↑ www.flickriver.com/photos/lionfranc37/3765103545/.
  7. ↑ 7,0 7,1 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 55-56. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  8. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 59-61. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  9. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 57. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  10. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 66. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  11. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 67-69. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  12. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 69-73. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  13. ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  14. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 59. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  15. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 52. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  16. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 53. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  17. ↑ Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Clovis" . Encyclop?dia Britannica. 6 (11th ed.). Cambridge University Press. σσ. 563–564
  18. ↑ Brown, Peter (2003). The Rise of Western Christendom. Malden, MA, USA: Blackwell Publishing Ltd. σ. 137
  19. ↑ http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%B9
  20. ↑ Danuta, Shanzer (March 1998). "Dating the baptism of Clovis: the bishop of Vienne vs the bishop of Tours". Early Medieval Europe. 7 (1): σσ. 29–57
  21. ↑ http://www.meertens.knaw.nl/nvb/verklaring/naam/Lodewijk
  22. ↑ Rosenwein, Barbara (2004). A Short History of the Middle Ages. Canada: University of Toronto Press. σ. 43
  23. ↑ Bachrach, Bernard S. (1972). Merovingian Military Organization, 481-751. U of Minnesota Press. σ. 4
  24. ↑ Bachrach, Bernard S. (1972). Merovingian Military Organization, 481-751. U of Minnesota Press. σ. 3
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 25,3 Bachrach, Bernard S. (1972). Merovingian Military Organization, 481–751. U of Minnesota Press. σ. 4
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 The Cambridge Medieval History, Vol. 2, (Henry Melvill Gwatkin et al, eds.), Macmillan, 1913, p. 110
  27. ↑ Frassetto, Michael, Encyclopedia of barbarian Europe, (ABC-CLIO, 2003), σ. 126
  28. ↑ 28,0 28,1 Bachrach, Bernard S. (1972). Merovingian Military Organization, 481–751. U of Minnesota Press. σ. 8
  29. ↑ Bachrach, Bernard S. (1972). Merovingian Military Organization, 481–751. U of Minnesota Press. σ. 5
  30. ↑ "Clotilda, Saint" . Encyclop?dia Britannica. 6 (11th ed.). 1911. σ. 557
  31. ↑ Bachrach, Bernard S. (1972). Merovingian Military Organization, 481–751. U of Minnesota Press. σ. 6
  32. ↑ Bachrach, Bernard S. (1972). Merovingian Military Organization, 481–751. U of Minnesota Press. σ. 9
  33. ↑ Bachrach, Bernard S. (1972). Merovingian Military Organization, 481–751. U of Minnesota Press. σ. 10
  34. ↑ Bachrach, Bernard S. (1972). Merovingian Military Organization, 481–751. U of Minnesota Press. σ. 7
  35. ↑ Bachrach, Bernard S. (1972). Merovingian Military Organization, 481–751. U of Minnesota Press. σ. 11
  36. ↑ https://books.google.gr/books?id=ye92FXOHQfUC&pg=PA235&lpg=PA235&dq=Sigobert+the+Lame&source=bl&ots=GkAVE9N_Sn&sig=VyyLPao1L3fo9Ri37hJJrBsIZcI&hl=en&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=Sigobert%20the%20Lame&f=false
  37. ↑ Bachrach (1972), 31; Gregory, II, σ. 42
  38. ↑ Collins, Roger, Early Medieval Europe
  39. ↑ Ian Wood, The Merovingian Kingdoms, (Longman, 1994), σ. 45
  40. ↑ Geary, Patrick (2003). Readings in Medieval History: Gregory of Tours History of the Franks. Canada: Broadview Press Ltd. σσ. 145–146
  41. ↑ Danuta, Shanzer (March 1998). "Dating the Baptism of Clovis: The bishop of Vienna vs the bishop of Tours". Early Medieval Europe. 7 (1): σσ. 29–57
  42. ↑ Gender and Conversion in the Merovingian Era, Cordula Nolte, Varieties of Religious Conversion in the Middle Ages, ed. James Muldoon, (University of Florida Press, 1997), σ. 88
  43. ↑ Robinson, J.H. (1905). Readings in European History. Boston. σσ. 51–55
  44. ↑ James, Edward (1985) Gregory of Tours: Life of the Fathers. Liverpool: Liverpool University Press; σ. 155
  45. ↑ Daly, William M., "Clovis: How Barbaric, How Pagan?" Speculum 69.3 (July 1994: σσ. 619–664)
  46. ↑ Geary, Patrick (2003). Readings in Medieval History: Gregory of Tours History of the Franks. Canada: Broadview Press Ltd. σ. 153
  47. ↑ Geary, Patrick (2003). Readings in Medieval History:Rome Law. Canada: Broadview Press Ltd. σσ. 129–136
  48. ↑ http://www.historyofwar.org/articles/people_clovis_I.html

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Daly, William M. (1994) "Clovis: How Barbaric, How Pagan?" Speculum, 69:3 (1994), 619–664
  • James, Edward (1982) The Origins of France: Clovis to the Capetians, 500–1000. London: Macmillan, 1982
  • Kaiser, Reinhold (2004) "Das romische Erbe und das Merowingerreich", in: Enzyklopadie deutscher Geschichte; 26. Munich (in German)
  • Oman, Charles (1914) The Dark Ages 476–918. London: Rivingtons
  • Wallace-Hadrill, J. M. (1962) The Long-haired Kings. London

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Χλωδοβίκος Α΄
Γέννηση: περί το 466 Θάνατος: 27 Νοεμβρίου 511
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Χιλδέριχος Α΄ 		Βασιλιάς των Σαλίων Φράγκων

481-509 		Διάδοχος
Κατάκτηση της Γαλατίας
Προκάτοχος
Κατάκτηση της Γαλατίας 		Βασιλιάς των Φράγκων

509-511 		Διάδοχος
Χλωτάριος Α΄
Σαν Βασιλιάς του Σουασόν
Χιλδεβέρτος Α΄
Σαν Βασιλιάς των Παρισίων
Χλωδόμηρος
Σαν Βασιλιάς της Ορλεάνης
Θευδέριχος Α΄
Σαν Βασιλιάς του Ρεμς
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χλωδοβίκος_Α΄&oldid=10765881"